Zülfü Livaneli‘yle bir arkadaşımın aracılığıyla tanışmış, ilk kez de o arkadaşımdan ödünç alarak bir Livaneli kitabı okumuştum. Ve o anda yazarın hayranı olmuştum. O yüzden çıkan yeni kitaplarını ilk fırsatta alırım ama alır almaz okuduğum söylenemez. Huzursuzluk bu konuda öncelikli kitaplardan birisiydi.
Huzursuzluk Kitap Yorumu
Kitap, İstanbul’da yaşayan gazeteci bir karakterin (İbrahim) çocukluk arkadaşının Amerika’da öldürüldüğünü iş yerindeki bir toplantıda öğrenmesiyle başlıyor. Geçmişinin onu çağırmasıyla doğduğu topraklara, Mardin’e gidiyor ve oradaki dramlara, acılara bir de bu olgun yaşında tanık oluyor. Çocukluk arkadaşının niye öldürüldüğünü, niye memleketi Mardin’den ayrılıp oralara gittiğini, neden oraya gittiğinde yaralı olduğunu öğreniyor.
Huzursuzluk: Ezidiler, Mardin, IŞİD.
Zülfü Livaneli bu sefer yine toplumsal bir konuyu ele alıyor. Suriyelilerden, IŞİD’in yaşattıklarından, Ezidilerden, insanların bağnazlığından, ayrımcılıktan… Ve bence Doğu’ya gidip görmeyen insanların pek de haberdar olmadığı bir açıdan.
Açığa çıkan bir gizem bambaşka sorular doğuruyor. Bir yandan da neden o hayattan soyutlandığını, kendi kökenlerine yabancılaştığını görüyoruz.
Bence nasıl peki?
Roman ilk önce tasarımıyla dikkat çekiyor. Dışı siyah. Bu, içindeki zulmü de çok iyi ifade ediyor. Huzursuzluk kısa olmasına kısa ancak içi çok dolu. Bir sürü kişinin hikâyesini anlatıyor. İçindeki bölümlerin kendi tarzları var, aynı onları anlatanların olduğu gibi. İnsanın içini parçalayan ve farkındalık yaratan bir kitap.
Genel olarak kitabı sevdim. İşlediği konu, bakış açısı… Livaneli dönemin ve aslında günümüzün konusu olan, Suriye-Irak topraklarından başlayan mülteci durumunu anlatıyor.
Bence yazar hedefini okura aktarmak için biraz fazla dramatize ettiği noktalar bulunuyor. Size spoiler vermemek için nokta atışı yapmayacağım ama daha sonra dönmek isterseniz kurtuluş ABD ve mendiller diye bir not bırakmak isterim.
Ezidiler hakkında daha çok bilgi edinmek istiyorsanız şu videoyu izleyebilirsiniz.
Benim için tatmin edici, ufuk açıcı kitaplardan biri oldu. Yazarı neden sevdiğimi hatırladım.
Zülfü Livaneli kitaplarının hayran bırakan akıcı bir tonu oluyor; işlediği konular ayrı dili ayrı güzel. Bu yüzden okunması gerektiğini düşünüyorum.
